God,
het hoofd koel en helder kom ik graag weer bij u terug. Als u nog even met me mee wilt lopen, hoop ik op uw luisterend oor en uw hand die me vasthoudt.
Naarmate de tijd verstrijkt, worden problemen met de Kerk, die zich draagster van uw boodschap van liefde weet, steeds groter. Al wat ik toejuichte in het schuchter streven van Paus Johannes XXIII naar een hedendaagse Kerk, met ruimte voor het geweten van de gelovige, wordt weloverwogen en nadrukkelijk teruggedraaid. Naar starre institutionele wettische regels.
Jezus heeft die toch nooit zelf verkondigd? Twintig eeuwen door zijn die al naar de geest van de tijd stukje bij beetje ex cathedra ingesteld.

God, om u niet al te lang vast te houden zet ik een grote stap om uit te spreken wat mij nu schier onverzoenlijk kwelt tot in het diepst van mijn wezen. Eerder zei ik het u al dat mijn man en ik vier zonen hadden, die we met trots en hoop hun adolescentie in leidden.
Daarbij werden we geconfronteerd met het feit dat twee van hen homoseksueel bleken te zijn, twee gewoon hetero. Sebastiaan heeft de strijd voor hun aller welzijn niet hoeven afmaken. Hij stierf in 1992 en ik moest alleen verder.
De op scherp gestelde houding van de Kerk ten aanzien van homoseksualiteit kwetst en verwondt me als moeder. Twee van mijn zonen worden toegelaten tot alle sacramenten. Ze mogen priester worden, ze mogen voor de kerkelijke goegemeente verklaren dat ze van iemand houden, verantwoordelijk en trouw willen zijn in goede en kwade dagen. Voor de beide anderen geldt dat niet. Ze zijn gedoopt, hebben hun eerste communie gedaan, het Vormsel ontvangen. Verder kunnen ze nog biechten en met een kruis erover doodgaan. Ze zijn beiden hun vader al gevolgd. De ene na 15 jaar samenzijn met zijn partner, de andere na 20 jaar trouw zijn in lief en leed. Zo'n beleefde oprechte liefde en trouw uitspreken in sacramentele bevestiging is niet toegestaan. Zegening van zo'n voornemen tot samengaan binnen kerkelijke muren is misschien hier of daar stiekem mogelijk maar dan toch vooral onvermeld. En wat gebeurt er nu in 2010?

Nota bene in een carnavalsmis wordt de communie geweigerd aan de katholieke belijdende homo prins Carnaval en dat wordt dan nadien door de bisschop als juist bestempeld. Waar blijf ik dan?
Zou ik in een viering mijn zó uitgesloten kind verloochenen en wel tot de tafel naderen?
God, dat gelooft u toch zelf niet?
Oneindige schepper van al wat leeft tussen ontstaan en sterven, sta me bij, dat ik mijn geloof in uw Zijn en uw liefdeboodschap door Jezus voorgeleefd, niet verlies!
Dat bidt u met een ontvankelijk hart,

uw liefhebbende Martha