God,

De euforie van vijftig jaar bevrijding begint weer wat te luwen. Gelukkig moet ik haast zeggen, want van september in het ene jaar tot mei voorbij in het volgende is wel wat veel van het goede.

Weken en weken op een rij op Radio Brabant dagelijks driemaal persoonlijke verhalen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt. Het mijne was er niet bij. "Het uur der bevrijding heeft geslagen", kwam voor mij pas op 5 mei in Holland, een gebeurtenis met een bittere nasmaak vooral voor mijn ouders die zich zozeer hadden ingezet voor vrede en welzijn.

Niettemin heb ik toch met intens meeleven alle uitingen van dankbaarheid en oproepen tot zorg om toekomst in gerechtigheid en vrede gevolgd, al heb ik me niet in het feestgedruis gestort en dat met anderen gedeeld. Hoeveel malen zouden de woorden vrijheid, bevrijding, vrij-zijn geklonken hebben, diep beleefd en weldoordacht of gedragen door fanfaregeschetter op ballonnen de lucht in.

God, U hebt de mens geschapen met een vrije wil. We kunnen dingen doen, we kunnen dingen laten. Vrijheid van keus, maar die vrijheid is altijd gekluisterd, zoals de mens zelf aan de aarde is gebonden door de zwaartekracht.

Mijn vrijheid, mijn wil raakt altijd anderen, ook U. Zonder die aanraking is mijn wil nergens toe dienstig en had U hem mij niet hoeven schenken. U gaf hem mij wel, dus moet ik er iets mee!

Deze overpeinzing brengt mij naar de aankomende vakantietijd. We mogen weer genieten van een paar weken vrij zijn, thuis of op reis.

Mensen maken zich los uit de vaste patronen van hun dagelijkse doen en gaan op weg om elders nieuwe patronen te tekenen in vrijheid die anderen raakt.

Heer God, wees met ons. Laat de ogen geopend zijn en het hart bezorgd voor wat leeft en is in Uw schepping en doe ons veilig weerkeren naar eigen huis en haard.

Dat bidt U met een groet, Uw altijd liefhebbende dochter,
Martha