God,

Zij hebben hun kind weggebracht. Oh, nu ik het heb neergeschreven, lijkt het wel heel dramatisch. U weet het: het heeft gelukkig niets met dood en kerkhof te maken, maar dramatisch is het toch eigenlijk wel, in het leven van mensen. Tweemaal overkwam het vrienden van ons binnen de twee maanden dat ik U niet heb geschreven.

Een echtpaar van onze eigen leeftijd bracht zijn jongste dochter met haar man naar het vliegveld. Het was de keuze van de jongelui om minstens drie jaar te gaan werken in Afrika. Wat is nu drie jaar, zou je zeggen, maar toch ... Afrika is ver en houdt je lijf, houdt je geest het wachten vol? Zullen je tranen de tijd krijgen te drogen en zal afscheid verkeren in weerzien? Het andere afscheid betrof een ouderpaar in de leeftijd van onze kinderen en hun oudste zoon van elf. Voor het jongetje was het omwille van zijn gezondheid noodzakelijk een jaartje te verblijven in de Zwitserse bergen. Zorgen voor een uitzet, verdriet, hoop op genezing, angst hoe het allemaal afloopt. Gezinslid weg uit je midden, kind zonder jou in den vreemde.

's Zondags voor het vertrek vroeg de pastoor in de kerk dit een gebeuren te laten zijn dat heel de parochiegemeenschap aangaat. Hij vroeg ons de jongen eens een kaart te sturen of een briefje te schrijven. Zijn naam en adres kwamen op het prikbord in de hal. Echt goed!

Ik heb de neiging onderdrukt om op te staan en te vragen: "Zouden we niet eens bidden om moed en kracht voor die moeder en die vader?" Daar zal toch wel behoefte aan zijn. De directe verantwoordelijkheid van alledag voor je kind wordt je uit handen genomen. Om bestwil, oh ja, maar de pijn knaagt en kan je opstandig maken.

De pastoor is van de leeftijd dat hij ook met twaalf jaar het huis verliet en naar het seminarie van zijn congregatie ging. Zijn ouders hebben hem ook uit handen gegeven met dezelfde pijn in het hart, denk ik. Het is misschien maar gelukkig dat je als kind daar geen weet van hebt. De tijd slijt de scherpe kanten en het kan vreugdevol en warm worden.

Heer, laat Uw verzachtend en bemoedigend licht schijnen over alle mensen die zo'n stap moeten zetten en laat de scheiding tot zegen strekken, dat bidt U,
Uw liefhebbende Martha