God,

De zomer is weer begonnen en dan breekt er een periode aan, die komkommertijd wordt genoemd. Vanwaar deze naam? Is het omdat in juli-augustus die vruchten rijp waren, of is het omdat deze zo waterig zijn en zo smakeloos als je er geen zuur en kruiden aan toevoegt?

Komkommertijd duidde er in elk geval op dat het politiek bedrijf in stad en land op een laag pitje stond. Vandaar slapte in de nieuwsgaring. Misschien was ook verminderde belangstelling voor de krant van het zomervierend en vakantiehoudend publiek aanleiding voor de pers om het wat kalmer aan te doen.

Dat was vroeger. Vandaag de dag is dat wel een heel beetje anders. Door de communicatiemiddelen, die in mijn jeugd nog niet bestonden, word je met je neus gedrukt op het hele wereldgebeuren. Met één draai aan de knop zit je er zo middenin. Wat je dan te zien en te horen krijgt is niet waterig en smakeloos, maar meestal hard en bitter. Zeventig dagen oorlog om een handvol kale, rotsige eilanden tussen twee landen, die allebei binnenskamers nog wel het een en ander recht te zetten hadden. Wat levert het op? Duizenden doden en gewonden, ondervoede krijgsgevangenen die bij 20 graden vorst geen dak boven hun hoofd en geen dek over hun lijf hebben, maar vrede niet. Het vervolg van deze affaire zal veel moeilijker zijn dan de strijd op zich.

Afbouw van kolonialisme, toegeven dat het eigenlijk niet goed was zoals het was.

Opbouw van een land, waar een junta moet verdwijnen, die dit soort ondernemingen nodig heeft om het volk achter zich te krijgen.

De uitval van Israël naar Libanon. Meer dan tienduizend doden, meest burgers en vluchtelingen, om het gelijk van wie?

Hoeveel machten bevechten elkaar? Is het gelijk aan welke kant dan ook zoveel bloed en tranen waard?

De mens is het enige levende wezen dat de taal is gegeven. Maar uitpraten hebben we nog steeds niet geleerd. Wanneer zal het gebeuren, dat we met woorden recht doen, vrede winnen en niet meer naar wapens grijpen?

Heer, ik bid U, geef wijsheid aan hen die macht hebben.

Uw Martha