God, dat gelooft u toch zelf niet?

Meteen al de eerste dag dat ik in Goirle kwam werken, het was 1994, leerde ik Suus von der Fuhr kennen. Zij zat in de redactie van de kerkpagina van het Goirles Belang. Maar ook in de redactie van het dekenaat Tilburg Goirle. En daar schreef ze elke maand, onder het pseudoniem "Uw liefhebbende dochter Martha" een brief aan God. Vragen uit het leven, commentaar op het geloof en wat de Kerk daarvan maakte.
En ik leerde haar kennen als een heel actief lid van de Vincentiusvereniging en binnen de HIV vereniging werd ze oma Aids genoemd. Een vrouw die haar geloof vasthield, ook toen ze in 2010 haar derde zoon af moest geven. Een bijzondere vrouw dus.
Toen ze na aandringen van de huisarts naar de hospice werd gebracht was haar commentaar: “Dat moet dan maar, ik zal de eerste niet zijn die ze daar na twee maanden toch weer wegsturen.” Suus overleed in 2017 op 96 jarige leeftijd.

De maat is vol

Bij een van de bezoeken vroeg ze hoe ze zich uit kon laten schrijven uit de Kerk. We hebben het daar vaker over gehad, maar nu was de maat vol. Ze had al eens een brief geschreven aan kardinaal Simonis over het homo-beleid van de Kerk. Daar ook keurig antwoord op gehad, hij belde haar persoonlijk terug. Maar de onvrede hoe de Kerk met twee van haar zoons omging bleef.

Brief van Martha

Op haar vijfenzeventigste verjaardag is ze gestopt met de brieven van Martha aan God in het dekenale blad :Informatie”. Er verscheen een prachtig boekje met de samenvatting van een aantal van die brieven. Nu ze zeker was van haar zaak, heb ik haar uitgelegd hoe ze zich uit kon laten schrijven, maar ook gevraagd: "Suus zou je dan nog één keer als Martha een brief willen schrijven, waarin je God uitlegt waarom je deze stap zet?" Ze keek me even aan en zei: "Dat doe ik".

Na veertien jaar weer thuis komen

Het zijn drie brieven geworden. Ik wil ze u graag laten lezen. Inmiddels heeft Suus de stap gezet. Ze heeft de Kerk verlaten, een moedige stap. Maar ik heb haar gezegd dat ik haar als pastor in diezelfde Kerk niet los zou laten. Ik bleef welkom. Na het schrijven van deze brieven heb ik een deel voorgelezen in mijn eigen parochie. Het was doodstil in de kerk. 's Woensdags kreeg ik een telefoontje van een oudere mevrouw, of ik langs kon komen. Ze vertelde dat haar homozoon al veertien jaar niet thuis mocht komen met zijn vriend, want dan zouden de buren weten dat hij homo was. Haar man schaamde zich daar nog steeds voor. Na mijn preek had hij gebeld en ze waren die dinsdag op bezoek geweest samen.
God, het hoofd koel en helder kom ik graag weer bij u terug.

Uw liefhebbende dochter Martha

Ik heb Suus gevraagd of ik de brieven mocht gebruiken voor deze website. Ik weet zeker dat ze u net zo zullen ontroeren als mij:

• God, De maat lijkt me toch stilaan echt vol.
• God, het hoofd koel en helder kom ik graag weer bij u terug.
• God, zover is het dan nu gekomen!

U kunt hier ook al die vele overige brieven vinden, die Suus heeft geschreven aan God. Zo’n kracht mag niet verloren gaan, en haar geluid blijft actueel binnen onze Kerk.

Pastor Willem Brok, diaken